M.Cz. I kiedy profesor zgodził się na udział w projekcie, kiedy pojechaliśmy na zdjęcia, zostaliśmy wprowadzeni, ja na szczęście nie musiałem jeszcze korzystać z sal operacyjnych, nie widziałem, nie znałem tych miejsc. Znałem je bardziej z filmów i reportaży. I kiedy Pan profesor oprowadził nas po swojej sali, pokazał, jak wygląda to pomieszczenie, jak jest oświetlone, jaką ma aparaturę i następnie poprosiłem, żeby opisał co on tam robi i co robią wszystkie osoby, ponieważ operuje zespół. I na podstawie jego opowieści stworzyliśmy taki wieloportret, w którym Pan Profesor występuje. Wszystkie osoby, które są na tym zdjęciu, jest to Pan Profesor i wszystkie funkcje, które pełni, tak jak tutaj widać, że zakłada fartuch przed operacją, to sam sobie ten fartuch podaje (zdjęcie jest umieszczone w albumie). Jednocześnie jest i głównym operatorem i asystentem, i śledzi przebieg na różnego rodzaju aparaturze i wyszła z tego opowieść właśnie typowo taka wieloportretowa, gdzie profesor od wejścia do sali operacyjnej po kolei przechodzi przez wszystkie możliwe miejsca, w których mógłby się znaleźć czy być może znajdował się na początku swojej kariery, pełniąc funkcje i dochodząc do swego mistrzostwa. 

J.Cz. Tak, ale ja w międzyczasie przeglądałam właśnie katalog, który jest poświęcony zdjęciom, które zdobyły nagrody w wielu państwach i tak jak przed chwilą Państwo zobaczyliście Pana Profesora na sali, ty wymyśliłeś troszeczkę inną koncepcję nazywając Pana Profesora Avatarem.    

M.Cz. Pobawiłem się trochę kolorami.    

J.Cz. Zabawa kolorami, ja pozwolę sobie tutaj pokazać.     

M.Cz. Pozamieniałem kolory na zdjęciu i będąc pod wpływem Avatara (filmu), stworzyłem postać, gdzie twarze i ręce są niebieskie, czyli w nawiązania do filmu Avatar. I tak odrealnione zdjęcie zacząłem wysyłać na różnego rodzaju konkursy fotograficzne poza Polską i spotkała mnie dwa razy fantastyczna przygoda i przyjemność, dlatego że Avatar został nagrodzony na konkursie Moscow International Foto Awards i Tokyo International Foto Awards Złotymi Medalami. A oprócz tego Jadzia przygotowała katalog, opisała wszystkie trofea i zdobycze, jest tego chyba już ponad dwadzieścia.   

J.Cz. Dwadzieścia pięć nagród projekt zdobył.   




M.Cz. Dwadzieścia pięć nagród i oprócz tych dwóch złotych medali było jeszcze dużo innych konkursów na Color Awards, na konkursie Federation of European Photographers, na IPA (International Pano Awards) i na innych. Oczywiście wszystkie nagrody, które zdobywa autor na konkursach są bardzo przyjemne i są jakby motywacją do dalszej pracy. Natomiast ponieważ to zdjęcie było i bardzo osobiste i związane z konkretna osobą, z która spędziłem wiele godzin pracy fotografując i to że tego typu inscenizacja i tego typu stylizacja, ponieważ to było „Avatar of surgery doctor”, z takim tytułem zdjęcie szło na konkursy i to że taka bardzo ciekawa i unikalna stylizacja spotkała się z wielokrotna akceptacją przez Jurorów i otrzymała bardzo wiele nagród i wyróżnień było dla nas bardzo przyjemne. Bo musze powiedzieć, że oprócz wspólnego fotografowania, zawsze Jadzia towarzyszyła, pracowaliśmy wspólnie na planie, po złożeniu, po wszystkim te wszystkie fotografie nabierały ostatecznego blasku tym, że Jadzia w Photoshopie zajmowała się bardzo precyzyjnym retuszem, dlatego że w tym obszarze jest niesamowicie utalentowana i bardzo, bardzo pracowita.   

J.Cz. Odkrywałam bohaterów tego zdjęcia. Tak chyba to można nazwać. My bardzo rzadko mówimy, w zasadzie nigdy nie opowiadaliśmy o kulisach i o nagrodach za nasze zdjęcia. Natomiast w tym przypadku jest nam o tyle miło, że bohaterowie naszych fotografii, portretów mogli brać udział w tych niesamowitych wydarzeniach. Jest jeszcze jedno zdjęcie, które też jest medalistą na konkursach międzynarodowych.   

M.Cz. Do projektu udało się zaprosić  

J.CZ. Pana Profesora Hanasza z Obserwatorium Astronomicznego w Toruniu. My szukamy w albumie, żeby mieć podpowiedź, ale Państwo już na pewno macie to zdjęcie na ekranie.   

M.Cz. To były „Schody do gwiazd”. I w największym teleskopie optycznym który jest w Polsce wyobraziłem sobie, że Profesor Astronom gdzieś spędza noce od zachodu słońca do wschodu, całe noce oczywiście było to z mojej strony bardzo infantylne podejście, dlatego ze w tej chwili współczesna astronomia wygląda zupełnie inaczej, zresztą z Panem Profesorem też rozmawiałem i ta rozmowa jest dostępna na wystawie (w pierwszej sali, sali wideo). I wyobraziłem sobie, że ten astronom wchodzi po schodach do tej olbrzymiej przestrzeni, w której mieści się teleskop optyczny i po kolei obchodząc go, oglądając z różnych stron prowadzi obserwacje, czyta w jakiś księgach, siedzi przy jakimś pulpicie sterowniczym. A całość, żeby było jeszcze ciekawsza, ponieważ te zdjęcia były wykonywane od zachodu słońca aż po głęboką noc, i stąd wchodzi tak kiedy słońce ma się już ku zachodowi i stąd ta złocista lewa część kopuły aż po ciemnogranatowe, kiedy ta praca zasadniczo odbywa się w nocy, kiedy są doskonale widoczne gwiazdy ale wnętrze tego teleskopu jest już po prostu ciemno granatowe i nocne a przy otwartej kopule widać, że gdzieś tam jakiś ciemny granat nieba i ten wystawiony teleskop i gdzieś tam coś jest obserwowane. Oczywiście była to moja wizja, chciałem w ten sposób przedstawić człowieka, który całe życie poświęcił badaniu gwiazd, przestrzeni, galaktykom a tak jak później żeśmy rozmawiali, będzie to w naszej rozmowie codzienna praca ludzi zajmujących się astronomią jest bardziej prozaiczna ale pewnie z lepszymi narzędziami, dlatego że wszyscy siedzą przy komputerach, przerabiają gigantyczne ilości danych i tworzą symulacje i tak na dobrą sprawę jak rozmawiałem z Profesorem Hanaszem to w naszej cywilizacji i praca olbrzymiej ilości osób wygląda z zewnątrz tak samo. Jedynie jest jakiś monitor, jest klawiatura, jest jakaś mysz czasami jest drukarka, jakieś inne rzeczy i osoba która nagle znalazłaby się w tej przestrzeni i nie miała pojęcia o naszej cywilizacji trudno byłoby odróżnić która praca wymaga wyższych kwalifikacji, która niższych kwalifikacji, dlatego że wszędzie jest ten sam ekran, może być różny, jeden olbrzymi, drugi mniejszy, ale tak naprawdę to co rozgrywa się na monitorze dla osób spoza naszej cywilizacji byłoby trudne do określenia. W związku z tym chcąc przedstawić ta pasję do gwiazd użyłem pewnej metafory i Profesor Hanasz dał się namówić na wieczorno-nocny spacer wokół olbrzymiej „lunety”, która jest największą w Polsce i dzięki jego zgodzie i wspólnej pracy przez wiele godzin powstało to zdjęcie, które również spotkało się z bardzo życzliwym przyjęciem przez Jury, dlatego że to zdjęcie było nagrodzone na Moscow International Foto Awards Złotym Medalem, w Budapeszcie na konkursie BIFA (Budapest International Foto Awards) zostało nagrodzone Brązowym Medalem. 

J.Cz. Ale również zostało docenione w Tokyo, tak jak tutaj podglądam, w Australii zdobyło wyróżnienie, czyli to zdjęcie naprawdę z Panem Profesorem również dużo zjeździło miejsc.

M.Cz. Była to niesamowita nagroda i dla mnie i dla Jadwigi, dla nas, dlatego że przygoda z ludźmi trwała i w dwudziestym roku (2020) i zaczęła się w roku siedemnastym (2017). Zdjęcia wymagały olbrzymiego czasu, wyjazdów jednokrotnych czasami wielokrotnych, przejechaliśmy tysiące kilometrów po województwie a następnie mieliśmy dziesiątki tysięcy fotografii, z których powstało około setki może trochę więcej panoram i przez to wszystko musieliśmy przejść, to też były długie, długie tygodnie post produkcji cyfrowej. Na koniec, kiedy album już, zapadła decyzja o jego wydaniu, postanowiliśmy podpisać się w tym albumie, złożyć swój podpis w postaci naszego własnego wieloportretu osobistego. Ten nasz portret osobisty jest jedynym wieloportretem na którym fizycznie występują dwie osoby, bo nawet jak Państwo zobaczycie, kiedy dana osoba jest wielokrotnie przebierana, inaczej wygląda, to zawsze jest to ta sama osoba chociaż może wyglądać bardzo różnie, jest ucharakteryzowana w różny sposób i postanowiliśmy się podpisać jako trzydziesta siódma osoba, podwójna zaproszona do tego projektu jako autorzy i powstało zdjęcie w naszym studiu, gdzie postanowiliśmy przedstawić nas.

J.Cz. Tak, z racji, że jest to pierwsza wystawa w tym roku, harmonogram na ten rok robimy dosyć rozbudowany. Oczywiście zajmuje to wiele prac i środków, ale zaprezentujemy na pewno ciekawe wystawy, również zewnętrzne spoza naszego kręgu, autorzy są już zaproszeni i to jest kwestia tylko technicznego wykonania tych wystaw. Natomiast poprzez ta wystawę chcieliśmy pokazać i zwrócić uwagę, żebyśmy dostrzegali kto wokół nas żyje, że w naszym otoczeniu są wspaniali ludzie, którzy mają wspaniałe pomysły, maja ciekawe pasje. Że nasze województwo to nie tylko krajobraz, który jest przepiękny, mnóstwo wody, zieleni, ale również budują je ludzie. I zarówno nasz region jak i inne regiony, wszędzie można takie postacie znaleźć i warto poświęcić im ten czas i pokazać je na zewnątrz.    Więc jest to taki ukłon do tych ludzi, którzy tak wspaniałe rzeczy tworzą i my czuliśmy się nimi bardzo dobrze.

M.Cz. I nastąpiła pewna przemiana, dlatego że na początku projekt nazwaliśmy „Wieloportrety osobiste”.

J.Cz. Taki był roboczy tytuł, dokładnie.

M.Cz. A później wydawnictwo nosi już tytuł „Ludzie i ich pasje” i w zasadzie pokazuje prawie to samo, bo wieloportret osobisty to jest nasz punkt widzenia na tych ludzi  i ich życie, ale okazało się że dla większości ludzi ich życie i ich zawód  jest ich największa pasją, w związku z tym te ich pasje zostały przedstawione za pomocą wieloportretowania, czyli połączenie roboczego tytułu z końcowym tytułem wystawy i pozycji albumowej.

J.Cz. Kiedy wejdziecie Państwo do galerii, przy poszczególnych pracach będzie taka delikatna literka „i”, już je praktykowałam i osoby, które już były w naszej galerii na pewno już znają ten sposób prezentacji prac. Proponuje kliknąć, za każdym razem będzie informacja, kto jest na portrecie, co jest jego pasją i z jakiego regionu naszego województwa pochodzi. Wystawie będzie towarzyszył katalog poświęcony tej wystawie i tym ludziom, jak również będzie przekierowanie do albumu, który jak Marek wspomniał jest podsumowaniem naszego projektu, gdzie Państwo również będziecie mogli zobaczyć więcej fotografii, dlatego że osoby były portretowane dwu, trzykrotnie. Nie wszystkie prace zostały zaprezentowane na wystawie, bo to jest po prostu fizycznie niemożliwe, zbyt wiele sal musiałoby powstać, ale w albumie będzie można zobaczyć bogatsze zaprezentowanie tych osób, przeczytać lub po prostu jak ktoś będzie miał ochotę to również nabyć ten album dla siebie. ( FOTOGELLERY.EU ). Mam nadzieję razem z Markiem, że spędzicie Państwo bardzo przyjemnie czas razem z naszymi bohaterami, że ich poznacie, polubicie i spędzicie miłe chwile w naszej galerii. 

M.Cz. Zapraszamy do wieloportretów osobistych, które przedstawiają ludzi i ich pasje.

J .Cz. Zapraszamy do oglądania

M.Cz. Dziękujemy, do zobaczenia.

Partnerem wystawy jest Samorząd Województwa Kujawsko-Pomorskiego.